Rust in Rabat

Vandaag leuk geskyped met school. Voor Bram en Gijs altijd een hele belevenis. Van te voren bedenken we/ze wat ze kunnen vertellen over onze reis. Dan éénmaal voor de camera, loopt het soms toch anders dan gepland. Maar wel hartstikke leuk. Marcel is nog steeds in de lappenmand, het wil maar niet over gaan. Erg vervelend, vooral voor hem. De bemanning van de Wizard is gisteren vertrokken naar Marrakech, wij proberen zodra Marcel beter is ook die kant op te gaan. Via internet bereiden we ons alvast een beetje voor op een tripje het binnenland in. Het is eigenlijk handiger om dat vanuit bijvoorbeeld Agadir te doen, maar omdat we deze week hoge golven van Orkaan Lisa krijgen (3 meter) blijven we lekker liggen en dan rijden we maar wat meer kilometers.

Het weer is fantastisch, rond de 25 graden en onder ons zonnetentje is het prima vertoeven. Vanmiddag ga ik met de jongens naar de Medina en het centrum van Rabat. We zijn op zoek naar een rieten mand die we op het achterdek kunnen zetten om de schoenen in te doen. Hier is het nog erg schoon (geen kakkerlak o.i.d. gezien) maar voor de zekerheid blijven de schoenen buiten. Ook zijn Bram en Gijs op zoek naar een nieuw bodyboard om te surfen over de (hoge) golven. Een hele uitdaging om dat hier te vinden, maar wie weet. Ik zal jullie op de hoogte houden over de eerst keer dat ik als vrouw met alleen de kindertjes op pad ga in Marokko. Dat wordt nog wat, mijn Frans is kort gezegd, belabberd en in afdingen ben ik ook nog niet zo heel goed. Wordt vervolgd.

Fes

Nog pantoffels nodig?

Mensen, mensen, wat is dit lastig te beschrijven. Wát een land, wát een cultuur en wát ontzettend anders is het hier! Ik zal m'n uiterste best doen om woorden te vinden om te beschrijven wat we gezien en beleefd hebben. Maar, beelden zeggen meer dan woorden, vandaar de vele foto's. Met de trein zijn we samen met de Wizard vanuit Rabat vertrokken naar Fes. Een reis van ruim 3 uur, eerste klas. We hebben niet in de gaten dat we stoelnummers hebben en veroorzaken op die manier wat commotie binnen de trein. Na anderhalf uur ondergaat de  hele trein een massale stoelendans wanneer een meneer per sé op zijn eigen stoel wil zitten en wij dus gedwongen zijn om onze eigen stoelen te zoeken en deze mensen te verjagen, die op hun

Op het dakterras

beurt weer anderen verplichten om op zoek te gaan naar hun eigen stoelen,etc. De trein is prima, zeer vergelijkbaar met de trein in Nederland. Tot zover, niets bijzonders. Ook het station is erg herkenbaar m.u.v. de Arabische tekens. Dan willen we een taxi naar het hotel, dat we gisteren telefonisch geboekt hebben. We onderhandelen met de taxichauffeurs. Ze mogen maar 3 personen in een kleine taxi vervoeren en willen een astronomisch bedrag hebben en dus 3 taxi's voor 8 mensen. Haha, maar wij zijn al een beetje door de wol geverfd en bedingen dat we met 4 personen in een taxi gaan, voor minder dan de helft. Het lukt! De autorit is een hele belevenis, we halen links en rechts in, de chauffeur duwt de auto in elk vrij plekje dat te vinden is en zo rijden  we in een soort kamikazerit naar de blauwe poort van Fes. Op de straat rijden ezels, mensen met handkarren, brommers,bromtaxi's, auto's, wandelaars?, auto's met een laadbak vol mensen, etc. En iedereen doet maar wat. Wanneer we uitstappen gaan we op zoek naar het hotel. De stadsmuren zijn (net als Rabat) geheel in tact, worden door bouwvakkers op gammele steigers bijgewerkt. De muren hebben hun 'oude' functie behouden. Grappig, het is helemaal niet hun oude functie, het is de hedendaagse functie, net zoals in Nederland in de middeleeuwen. De straatjes zijn soms bestraat, meestal niet en er lopen overal stroompjes (afval)water. De winkeltjes zijn een soort open vitrines en de verkopers zitten op een kleedje, krukje of kratje. Wanneer je wat wilt kopen blijf je op straat staan en wijs je aan wat je wilt.

 De andere voorbijgangers wurmen zich dan langs je of kijken belangstellend naar wat er gekocht wordt. De straatjes zijn nauw en kronkelig en het is ontzettend druk. Ezels helemaal beladen met koperen/bronzen pannen of waterflessen klepperen over de straatjes. Oude mannen of jonge jongens manoeuvreren knap met handkarren vol groente,lappen, of andere spullen tussen de mensen door. Soms gaat het mis, zoals bij Gijs en wordt je letterlijk tegen de hielen gereden. Regelmatig moeten we even helemaal tegen een muur of winkeltje aan gedrukt staan om de karren of ezels er langs te laten. Het rumoer is gigantisch, Arabische klanken vermengt met haaiengekraai, kippen getok, marktmannen die hun waren aanprijzen, het geratel van de handkarren en de oproep tot gebed uit één van de vele luidsprekers van de moskee. In een aantal 'winkeltjes' wordt

Marokkaans hotel

gewerkt, er klinkt gehamer, geratel van naaimachines e.d. In deze kakofonie van geluiden banen we ons een weg en zoeken het hotel. Na enkele aanwijzingen van behulpzame Marokkanen vinden we het hotel. Vanaf de buitenkant ziet het er niet erg bijzonder of netjes uit. Eenmaal binnen is het best heel groot en worden we vriendelijk te woord gestaan in het Engels door de eigenaar. Een reservering? Nee, hoor ze zitten helemaal vol! Protesteren heeft weinig zin, vol is vol en dus hebben wij een 'probleem'. Gelukkig weet hij nog wel wat andere hotels.Drie hotels later bellen we maar met een ander en dat lukt. Ze sturen een auto om ons op te halen en er zijn genoeg kamers voor 2 gezinnen. Met de 'hotel 'auto en een taxi (3 personen) gaan we naar het hotel 'Palais de Fes dar Tazi'. We boeken uiteindelijk in het nieuwste hotel 3 kamers. Eén voor de 4 kinderen en 2 voor de ouders. Het ziet er geweldig uit. Prachtige kleden op de grond, mozaïek tableaus aan de muren, nisjes, velours beklede stoelen en banken, planten, zware gordijnen aan de muren, spiegels met bewerkte randen. In één woord: prachtig! Fatima, de gastvrouw nodigt ons uit om thee te drinken op het dakterras.

Paleis van de koning

We zijn echt in 'duizend en één nachten' beland. Zij adviseert ons (net als in de boekjes) om met een gids op pad te gaan. Fes staat bekend als 'doolhof'stad. Dé stad waar zelfs de inwoners regelmatig verdwalen. Wanneer we de spullen een beetje hebben uitgepakt is de gids gearriveerd. Achmed! Een wat oudere, traditioneel geklede meneer die ontzettend goed Engels spreekt en, naar al gauw zal blijken, heel veel weet te vertellen op een humoristische en duidelijke manier. We huren een minibusje met chauffeur en gaan deze middag zoveel mogelijk aan de rand van Fes bekijken. Morgen zullen we dan dichter bij 'huis' blijven en de medina bekijken. We zien o.a. het paleis van de Koning, de eerst Universiteit ter wereld, een mozaïek-fabriek annex leerschool, vanaf een hoog gelegen punt een prachtig panorama van de stad, de Joodse stad met synagoge en natuurlijk veel natuurschoon onderweg.
We lunchen in een restaurantje in een buitenwijk van Fes. Tijdens het eten worden we steeds  'lastig gevallen' door zielige vrouwen met kindertjes en kleine jongetjes en meisjes die pakjes zakdoeken verkopen. In gedachten zie ik Gijs al zo staan. Wat treurig! We vragen naderhand aan de gids hoe het zit met de armoede. Hij vertelt een ontnuchterend verhaal. Deze vrouwen huren de kinderen van echt arme families en bedelen op goede dagen wel 40 euro bij elkaar. Dat is meer dan hij als officiële gids verdient. Deze vrouwen hebben gewoon een huis en voldoende te eten. Hmm, toch blijft het zielig. Ook vertelt hij dat ongeveer de helft van de kinderen in Marokko tegenwoordig naar school gaat. Vooral op het platteland blijven veel kinderen thuis en leren daar een handnijverheid omdat de school gewoon te ver van huis is en er geen vervoer is. Ook moeten kinderen een uniform aan en de benodigde boeken en schriften hebben. Dat is voor veel mensen niet te betalen. Hij dacht dat 'over een 20 of 30 jaar' misschien bijna alle kinderen naar school gaan. Na deze lange dag vol nieuwe indrukken zijn we blij als weer in het hotel zijn. 
Terwijl we even uitrusten en een wijntje/biertje (zelf meegenomen) nemen komt Omar bij ons langs. Omar spreekt verbluffend goed Nederlands en wil graag met ons praten. Het is erg gezellig, hij leert me Arabische woorden en ik moet ieder woordje naschrijven. Erg leuk! Als ik vraag of ik het goed geschreven heb, zegt hij: 'swiá, swiá, beetje, beetje! Morgen wil hij graag met een schriftje komen, hij leert mij dan Arabisch en ik hem Nederlands. We zullen zien, maar leuk is het wel. We willen graag eten in het restaurant dat bij het hotel hoort, zij serveren een traditionele Marokkaanse maaltijd. Tijdens het wandelingetje van hotel naar restaurant, wordt Bram een klein beetje opzij geduwd en Hille krijgt een hand op z'n hoofd/door zijn haar. Bij binnenkomst in het restaurant komt de eigenaar, meneer Tazi, meteen naar ons toe. We krijgen een (alcoholisch) drankje van het huis en hij stelt ons gerust, dat de jongen die één van hen (hij wijst naar Bram/Hille) heeft aangeraakt door de politie onder handen is genomen! We schrikken ons een hoedje en willen ogenblikkelijk van de jongens weten wat er gebeurd is. Tja, na veel nadenken komt bovenstaande als enige mogelijkheid naar boven. Hmm, als daar de politie al voor gehaald wordt? Maar goed, we eten heerlijk, de bediening is fantastisch en omdat we op het dakterras zitten en het afkoelt krijgen we allemaal een fleecedekentje om. We zien er schattig uit! Voldaan en moe keren we terug naar het hotel.

Inzoomen, om kunstgebit uit te zoeken

Na een prima nachtje op de ontzettend harde bedden eten we ons fantastische ontbijt weer op het dakterras. De zon is op vakantie en het is aangenaam van temperatuur. Achmed staat al voor de deur en om 10 over half tien lopen we door de smalle straatjes van de medina. We worden weer overspoeld door indrukken. We zien een man lopen met wel 20 kippen, 10 per hand. Mannen die kleding en stoffen verven, een veiling van tweede hands spulletjes. De koopwaar is aan de rand of midden op de weg uitgestald en we hink/stap/springen er een beetje overheen. Er staan/ zitten/hangen veel mannen rond die kijken of er iets van hun gading bij is. De koopwaar van één bepaalde verkoper bestaat uit: 1 mes, 1 kandelaar, een stekker, een versierd bordje, wat snoeren, een glas met reliëf en een paar sokken. Zo zitten er meer dan 50 verkopers.  We bezichtigen de leerlooiers die nog steeds met zeer agressieve stoffen werken. Het stinkt er erg en we krijgen allemaal een takje mint om onder onze neus te houden. Vanaf een dakterras kijken we neer op de hardwerkende mannen. Daarna natuurlijk een 'verplicht' bezoekje aan de cooperatie waar ze leren jassen, tassen, riemen verkopen.

vogelpoep in het leer trappen

Dan regelt de gids tot grote vreugde van de kinderen een ezeltje en mogen ze per 2 op de rug van de ezel de tocht vervolgen. We bekijken 'stiekem' de moskee,  alleen moslims mogen naar binnen, maar de deur staat open en we mogen even een blik naar binnen werpen. Achmed vertelt honderduit en we proberen zoveel mogelijk te onthouden. We sluiten de rondtoer af met een lunch in traditionele Marokkaanse stijl en komen via een wirwar van steegjes weer op het plein bij het hotel uit. Daar stappen Hans en Annelies met hun kinderen in de hotelauto en gaan samen met Achmed naar de mozaiekfabriek terug om een tafel te kopen. Wij gaan op eigen houtje weer de medina in. We zijn als de dood om te verdwalen en lopen in een soort ster. Vanaf het plein 1 straat in, dan nog 1 x de hoek om en bij de volgende kruising precies dezelfde weg terug. Dan straat 2 in, etc. Wanneer we ons verzadigingspunt bereikt hebben, drinken we een glas verse jus op het dakterras, verzamelen we onze bagage en nemen afscheid van Omar, die bedroefd is dat we geen Arabisch/Nederlandse les meer hebben.

Dan hup in de taxi naar het station. Het was een ongelooflijke reis en wat hebben we enorm genoten. De trein stopt niet bij Salé en verplicht reizen we mee naar Rabat, na enige onderhandeling met taxi's lukt het niet om voor een normaal bedrag een taxi te krijgen. Er is daar namelijk een 'officeel' meneertje dat de taxi's regelt. Hij is zo officieel omdat hij een oranje hesje draagt. Wanneer hij zich omdraait liggen we in een deuk. Op zijn rug staat in grote letters: 'FNV Bondgenoten, Actie!' Geweldig. Na verloop van tijd houden we een andere taxi aan en voor een normaal tarief komen we in 2 lichtingen bij de haven aan. We zijn weer thuis.

Gijs als pasja met onze gids Achmed

Ayamonte - Rabat

Operatie zonnetent is in de slotfase beland. Marcel meet, knipt en spelt onder toeziend oog van Annelies de laatste stukjes, dan hangen we 'm nog even op voor de laatste check. Vervolgens wordt de tent genaaid en
opgehangen. Het is een plaatje... en een schaduw dat we hebben! Helemaal geweldig. We zijn reuze trots.            Dan is het tijd voor de laatste klusjes. We kopen nog wat (alcoholische) dranken, tanken water, zetten alles zeevast en rond 16.30 uur Spaanse tijd gooien we los. Eerst nog even naar de overkant om diesel te tanken en dan varen we om 16.00 uur Portugese tijd weg. Handig hoor, het tijdverschil, zo gaan we toch nog mooi op tijd weg. We hebben namelijk een 'tijdprobleem' met varen naar Rabat. We willen per sé  met daglicht uitvaren omdat er bij Ayamonte ontzettend veel lobsterpotjes liggen en die kun je in het donker niet zien. In Rabat willen we ook in daglicht aankomen én bij hoogwater, omdat er een zandbank ligt, waar we

anders niet overheen kunnen. De hele tocht is 195 Mijl (350 km), we varen gemiddeld 5 knopen per uur dus doen we er ongeveer 40 uur over. Het is hoogwater in Rabat vanaf 15.00 uur 's middags. Het lijkt wel een
'verhaaltjessom' uit het rekenboek van Bram. Afijn, welke tijden we ook nemen we moeten óf in het donker weg óf we komen in het donker aan, of tijdens laag water. De enige oplossing is dus sneller of langzamer varen. Sneller varen gaat gewoon niet maar langzamer wel. Daarom wordt dit de tocht der tochten. 'Go as slow as you can go'. Bij het uitvaren van de rivier de oceaan op, hebben we stroom mee en wind tegen in combinatie met enorme ondiepten. Er staat een hele nare, knokkelige zee en Bram en Gijs kijken elkaar aan zo van 'blijft dit de hele tocht zo'? Gelukkig is het na 30 minuutjes over en kunnen we aan de wind zeilen. Er staat best veel wind en we reven de zeilen zodat we comfortabel kunnen zeilen. Dan ziet Marcel opeens een vin boven het water uitsteken. Een HAAI en hij zwemt vlak langs de boot. We zien 'm alle vier. Heel bijzonder en we gaan maar even niet zwemmen :) bovendien gaan we veel te hard wel 6 tot 7 knopen. Wanneer de wind wat afneemt gaan we nog steeds te hard. We rollen de genua weg en varen alleen op het grootzeil. Da's beter! De zee is vlakker geworden, we eten macaroni en en zo varen we de nacht in. Bram en Gijs en Marcel gaan naar bed en ik hou de eerste wacht. Bram kan niet slapen en kruipt gezellig in de kuip erbij. We zeilen, kletsen, kijken rond en genieten.
Wat is dit heerlijk, het verplicht langzaam varen geeft een hele andere dimensie aan een oversteek. De nacht is helder, de maan zorgt voor sfeerverlichting en met een kopje soep, een chocolaatje en goed gezelschap is het fantastisch. We draaien de wachten prima, al slapen we beiden niet zo goed. Er is weinig vrachtverkeer en voor we 't weten is het alweer ochtend. De hele dag is het rustig weer, we varen rond de 3, 4 knopen, de jongens kunnen gewoon aan school werken, Marcel gooit een lijntje uit en zo varen we ontzettend op ons gemakje heerlijk verder. En dan... onder het zingen van 'My pillow is over the oceaan, oh bring back my pillow to me' zie ik dat de vislijn strak staat. En ja, we vangen een prachtige, best grote, tonijn. Met het knock-out slaan valt de vis bijna weer in zee, gelukkig zit het haakje nog in zijn bek en hebben we 'm nog. Marcel maakt 'm schoon, we maken een lekker drapje van knoflook, zout, peper en olijfolie en rond zessen zitten we heerlijk aan superverse tonijn met rijst en vruchtjes. Hmmm!

 Ook al zo bijzonder.Onder het eten ziet Marcel (hij zit wel goed op te letten) een walvis! Helaas of gelukkig, 't is maar net hoe je het bekijkt, zwemt hij van ons weg, wel zien we hem nog een keer een hele grote fontein de lucht in spuiten. Wat een tocht! Langzaam zeilen we verder en verder. We vinden aan dek een vliegvisje. Het beestje heeft een heel eind door de lucht gevolgen voor hij bij ons aan dek landde. En zo varen we al gauw de nacht weer in. Rond kwart voor tien 's ochtends word ik wakker van vreemde stemmen. Bram springt de kajuit binnen en als hij ziet dat ik één oog open heb, vraagt hij: 'Mam, waar liggen je sigaretten'?
Slaperig wijs ik en kijk 'm verbaasd aan:' Waar heb je die voor nodig dan'? 'Vissers!'. Hij kan ze niet vinden, dan komt Marcel binnen en pakt de sigaretten en verdwijnt er mee naar buiten. Ik besluit dat ik nu te
nieuwsgierig ben om verder te slapen en ga uit bed. Wanneer ik de kuip in kijk, zie ik Marcel met een knots van een dorade in z'n handen staan. Wat blijkt, we zijn nu in de buurt van Marokko en vriendelijke vissers waren recht op ons af gevaren. Marcel had de motor uitgezet en de vissers pakten de boot even vast en vroegen om whisky. Helaas dat hebben we niet aan boord. Sigaretten dan? Ja, die hebben we wel. En terwijl Marcel dus op zoek ging naar de sigaretten, kreeg Bram ondertussen een joekel van een vis in handen
gedrukt. Daarna maakten de vissers zich los en met grote glimlachen en veel zwaaigebaren voeren ze verder. Wat een ontvangst, heel gaaf. Een dorade van zeker 70 cm (in Holland hartstikke duur) en dat voor 3 sigaretten. Een beetje bezwaard voelden we ons wel, als we hadden geweten dat we zo'n grote vis zouden krijgen, hadden ze een pakje (of 2) gekregen.

Maar goed, al na een uurtje of 2 zien we in de verte de kust van Marokko voor ons op doemen. Het is een beetje heiig en het duurt lang voor we echt wat kunnen zien.
Wanneer we ongeveer 1 mijl voor de ingang van de haven zijn, roepen we via Ch. 10 de haven op. Keurig in het Engels vertellen ze dat ze een bootje zullen sturen om ons op te halen. De Wizard, die de hele tocht op de motor heeft gevaren, heeft ons ingehaald en samen varen we keurig achter het bootje aan. Langs de kant liggen vissersbootjes en weer anderen varen richting zee. Iedereen zwaait, lacht en roept bonjour! Het is werkelijk geweldig, zo zijn we nog nooit een haven binnen gevaren.
We worden naar een ponton in de rivier gedirigeerd en meren af naast de Wizard. Op de steiger staan al een stuk of 5 mannen in uniform te wachten. 2 gaan aan boord van de Wizard en 2 bij ons aan boord. Eerst worden we welkom in Marokko geheten en dan worden er steekproefgewijs kastjes en laatjes opgetrokken. Ze bekijken de wasmand, de la met cup a soupjes, en als ik de keuken ga staan om mee te kijken, willen ze ogenblikkelijk ook daar de laatjes openen. Prima natuurlijk. Dan gaat Marcel mee met de 'politie' en komen de volgende 2 binnen. Ook zij vinden de 'cup a soup', vieze was en onze kledingkast. Na ongeveer een uur heeft Marcel het hele traject 'politie, douane, havenkantoor' gehad en kunnen we de haven in. Weer vaart het bootje voor ons uit en wijst de box aan. We zijn in een ander werelddeel 'Afrika' Marokko!! We zijn onwijs trots en als ik het tegen Bram en Gijs zeg, heb ik zowaar een brok in m'n keel. Wíj zijn op eigen kiel hier heen gevaren! Wat enorm gaaf. We nodigen de Wizard uit voor een verdiend glas (kinder)champagne. Ook al zijn we moe en een beetje teut we besluiten om toch nog een visfeestje te houden. Hans heeft 3 grote tonijnen gevangen en samen met onze dorade is dat meer dan genoeg. We verdelen de taken en eten bij de Wizard een fantastisch vismaaltje met mais, salade en stokbrood. Redelijk vroeg (het is hier 2 uur vroeger) gaan de lichtjes letterlijk en figuurlijk uit.

Naar Marokko!

Op dit moment verlaten we het Europese vaste land.
We vertrekken richting Marokko, Rabat, waar we denken op woensdag in
het begin van de middag aan te komen.
Om 1500 uur is het daar hoog water.
De Wizard volgt ons morgenochtend.
Het volgende bericht komt dus uit Afrika :)

Hartelijke groet en tot snel weer blogs.
Marcel, Paula, Bram en Gijs

ps1 Mijn rug gaat alweer veel beter.
ps 2 we zullen proberen met de ssb af een toe een positie update te
doen (link volg ons op de kaart) zodat je ongeveer weet waar we
uithangen.
.

Ayamonte

Na een heerlijk nachtje slapen gaan we het stadje in. School verschuiven we naar de middag want dan zijn de winkels hier toch dicht op zaterdag. Het is wéér een leuk stadje, best toeristisch, met leuke winkeltjes en pleintjes. Ook het weer is prachtig. We ontbijten met zoete chorros in een patatzak en kopen bij een watersportzaak met Nederlandse eigenaren een platte waterslang (ruimtebesparend) en een zwarte douchezak. We slenteren wat door het stadje, drinken een drankje op een terrasje en hebben het enorm naar ons zin. Dan naar de Eroski (supermarkt) voor nog wat boodschappen. 's Middags school en Marcel en Annelies ontwerpen de zonnetent onder het genot van een glaasje rosé. (Als dat maar goed gaat). Omdat we nu opeens weer in Spanje zijn, is het een uur later. Best lastig, nu lopen de klokken aan boord weer goed,maar onze horloges een uur achter. We besluiten 's ochtends op de klok te kijken en 's avonds op ons horloge. Dat staan we redelijk vroeg op en gaan uiteindelijk ook weer vroeg naar bed??? De dieselpomp die in de boeken vermeld staat bij dit plaatsje, blijkt een vergissing te zijn. Morgen gaan we dus maar even naar Portugal om te tanken en maandag op naar... Marokko!

Faro - Ayamonte

's Nachts krabt het anker en het alarm gaat af. We nemen even polshoogte en zien dat we zijn verplaatst richting de 'Knutt' die vlakbij ons ligt. Hmmm,hoe kan dat? Het ankerballetje dat aan het anker vast zit en net boven water uit moet steken, zodat een ander z'n anker niet ook daar dropt, zien we niet meer. Dat is ook gek! Met lampen op ons hoofd en bij de hand zoeken we het
water af. Dan ziet Marcel het balletje liggen. Het ligt om de boot heen gedraaid en zit hartstikke vast in de zwemtrap achter op de boot. Wanneer het balletje is losgemaakt, draait de boot weer op de stroom en komen we weer wat beter boven het anker te liggen. We laten het zo en kruipen ons bedje weer in. Echt lekker slapen doen we niet meer, en om 07.00 uur gaan we anker op en droppen 'm weer op de oorspronkelijke plaats. Best gek, het deel van de ketting dat in het water heeft gelegen, voelt warmer dan het deel dat boven water uitsteekt. Dan ons bedje weer in en gaan er 's ochtends een stuk later uit dan gepland. Rond 10.00 nemen we afscheid van Ludo en varen weg. Voor ongeveer 5 minuten,dan. De stuurautomaat doet het niet! We keren en liggen binnen de kortste keren weer voor anker. Marcel pakt z'n gereedschap en ik laat me zakken in
het kleine gaatje van het achteronder. Op m'n hurken en klem tegen de romp kan ik de stuurautomaat losdraaien en kan Marcel 'm onderzoeken. Ja hoor,het zelfde euvel als in Engeland. Het pieletje dat het palletje omlaag moet houden heeft weer een millimeter ruimte gekregen en dus werkt het niet. Binnen een half uurtje McGuiveren heeft Marcel uit een tupperware dekseltje

een ringetje op maat gemaakt dat het pieletje op z'n plaats houdt. Weer 't achteronder in, vast-schroeven en klaar voor vertrek. Héhé. De zee is wat knobbelig en de wind is tegen. We motor/zeilen het hele stuk naar de rivier 'Rio Guadiana'. Het is daar op sommige plaatsen ontzettend ondiep en wij varen achter de Wizard aan die een stuk dieper steekt. Mooi, waar zij kunnen varen, kunnen wij het ook :). De rivier is de grens tussen Portugal en Spanje. We besluiten naar de haven aan de Spaanse kant te gaan vanwege de zeeziektepillen. Die Spaanse pillen zijn zo goed dat we nu willen inslaan voor het hele jaar. We krijgen een mooi plaatsje toegewezen en liggen vast. Ha, lekker slapen vanavond.
.

Faro

We zijn verder gevaren naar een schitterend ankerbaaitje vlakbij Faro. We liggen pal onder het vliegveld en de reuzenvogels vliegen dan ook af en aan over ons hoofd. Afgezien daarvan is het hier fantastisch, bij eb komen overal zandbanken te voorschijn, en we zien hier zelfs ooievaars. Ook schijnen er flamingo's te zijn maar die hebben we helaas alleen op een plaatje gezien. Het water is warm en het strandje ligt op nog geen 20 meter afstand van de boot. De hele ochtend en groot deel van de middag school gedaan. Halverwege komt een Belg "Ludo" op bezoek. Hij ligt hier al vier maanden en heeft een boel te vertellen. Gezellig en goede tips. Na een zwempartij en strandbezoekje gaan we het stadje in. Faro is in één woord: Leuk!

De volgende dag gaan we bijtijds op pad, na een tip van Ludo gaan we op zoek naar de Capela dos Ossos, oftewel de beenderenkapel. Deze kapel is in de 18e eeuw gebouwd van botten en schedels van gelovigen. Wanneer we in het kapelletje staan is het enerzijds luguber en anderzijds indrukwekkend. Na het bezoek wandelen we nog wat door de stad, het is een mooi, levendig stadje met weer de prachtigste tegeltableau's. De scholen zijn weer begonnen en we kijken even op het plein waar allerlei jongetjes en meisjes met trolley's over het plein paraderen. We denken dat ze op schoolreis gaan maarmisschien gaan ze wel altijd met zo'n koffer naar school? Rond een uur of drie stappen we in de bijboot en motoren op 't gemakje naar de boot, de rest van de middag besteden we aan lezen, zwemmen, zonnen en zo meer. Rond een uur of acht gaan we weer richting de stad. We gaan met de Wizard uit eten in een door Ludo aanbevolen restaurantje. Het ziet er erg grappig uit. Op een pleintje in het oude (Romeinse) stadsdeel staan houten tafels en stoelen. Tegen de muur aan is een heeele grote bbq. gezet, de muur is al helemaal zwart geblakerd. Naast de bbq. staan schragen met verschillende vissen en wat vlees erop. Samen met Annelies en Hans nemen we een hele dorade en de jongens kiezen 'piano' spare-ribs. Het is erg gezellig en lekker. Wanneer de kinderen op bed liggen sluiten we de avond aan boord af met wodka (Subrovka) en een roseetje.

Lagos - Faro

We liggen in Lagos vanwege de harde wind. Welke harde wind? De voorspelling van zeker kracht 6 komt niet uit dus liggen we voor niets in deze dure haven. Nou, voor niets... Eindelijk tijd voor de klusjes die al enige tijd moesten. Terwijl de jongens en ik school doen, repareert Marcel de poeptank, wat een tamelijk smerig klusje is en daarom nog steeds niet is gedaan. Het is namelijk de bedoeling dat onze poepjes en plasjes of meteen in het water terecht komen, óf wanneer we in een haven zijn eerst in een tank worden opgevangen. Die legen we dan wanneer we op zee zijn. Maar omdat de schakelaar kapot was, werd alles meteen in de tank opgevangen en die raakt natuurlijk vanzelf een keer vol. Een volle tank geeft niet alleen nare luchtjes ook is het best gênant om deze (in een haven of ankerbaai met kristalhelder water) te legen. Met als gevolg dat we altijd in de gaten moeten houden of de tank al vol is en deze gauw legen wanneer we varen. En.. natuurlijk vergeten we dat weleens. Kortom, de door opa en oma meegebrachte nieuwe schakelaar is geïnstalleerd en nu kunnen we naar ons belieft wel of niet meteen in het water lozen. Hoera. Vervolgens met de zonnetent aan de slag gegaan. Bij de uitgebreide watersportzaak rvs-buizen gehaald, de stof op maat gemaakt en bij de Wizard aan boord (bedankt Annelies) alvast 2 kanten gestikt. 's Middags gaan de jongens lekker naar het zwembad en doen we nog wat kleine klusjes en boodschappen. Leuk, we hebben goed internet en Bram en Gijs kunnen met de klas skypen. Vanaf de boot is de verbinding niet optimaal, dus checkt Marcel met zijn telefoon waar we de beste verbinding hebben en daar gaan we met de laptop op een terrasje zitten. De mensen om ons heen kijken geïnteresseerd toe hoe wij de laptop en de jongens installeren en wanneer er dan verbinding is, klinken de stemmen van de kinderen en juf/meester luid en duidelijk. Het hele terras geniet mee hoe Gijs verteld over de grotten nabij Lagos en hoe Bram keurig de Engelse woordjes mee zegt tijdens de Engelse les. Vooral dat laatste tovert grote glimlachen op de gezichten van de voornamelijk Engelse toeristen. Marcel fotografeert nog 'even' de hele pilot van Marokko, want die is nergens meer leverbaar. Daarna water tanken, opruimen, bijboot achterop. Klaar voor vertrek morgen.
We vertrekken redelijk op tijd richting Faro. Er staat weinig wind en we motoren het hele stuk. Onderweg komen we de Seamotions en Seaquest tegen die richting Portimao varen. Even leuk contact over de marifoon. Dan zwemt een hele school dolfijnen ons tegemoet, ze zwemmen links en rechts van ons voorbij en maken mooie sprongen. Rond vijven varen we de ingang van het 'waddengebied' binnen. We moeten heel goed de vaargeul aanhouden want er liggen heel veel zandbanken en ondieptes. Het doet heel Fries aan. Leuk! We ankeren nog net voor het donker bij een soort industriegebiedje. Wanneer Marcel de motor in z'n achteruit doet om te controleren of we goed vast liggen, slaat de motor af! Oeps! Marcel duikt meteen het water in en ja hoor, een touw in de schroef. Gelukkig is het touw met twee halen van een scherp mes te verwijderen en liggen we goed. Hoewel... wanneer er vele (grote) vissersboten passeren, vinden we toch dat we wel erg in het midden van de vaargeul liggen. We besluiten dus anker op te gaan en een stukje dichter bij de kade te gaan liggen. Helaas, het anker houdt niet. Ik haal het op en zie dat we een compleet visnet aan het anker hebben hangen. Met vereende krachten weten we ons te bevrijden en bij poging drie liggen we vast én op een goede plek. Na het eten drinken we een pittige sangria aan boord van de Wizard en slapen heerlijk :)
Met Marcels rug gaat het gelukkig weer de goede kant op. De Portugese voorgeschreven pillen doen uitstekend hun werk en het kraken en duwen heeft wellicht ook goed geholpen. We willen jullie allemaal heel erg bedanken voor alle lieve meelevende mailtjes.

Lagos - Portimao

We liggen voor anker bij Lagos. Met de bijboot naar de wal om te proberen een afspraak te maken met een ruggendokter die ons is aanbevolen door andere zeilers. Voor het echter zover is, moeten we eerst uitvinden hoe een Portugese telefooncel werkt. Wanneer we eenmaal snappen dat de kaart er eerst in moet, dan er uit en dan weer erin, krijgen we de voice-mail van de dokter. We wandelen wat door Lagos, eten wat op een terrasje en na de siesta proberen we het nog eens. En ja, het lukt. Morgen een afspraak!

We gaan terug naar de boot. Bram, Gijs en ik gaan naar het strandje, Marcel knutselt een constructie zodat we de bijboot kunnen ophijsen achter aan de boot. Gaaf! We lijken nu echt een grote boot. Verder rommelen we wat en gaan zelfs redelijk op tijd naar bed.

De volgende dag brengen we Marcel naar de taxi en gaan zelf door naar het zwembad bij de haven. Jaha, moeders aan het 'stuur' van de bijboot. We hebben namelijk de pasjes wat langer gehouden zodat we nog een keertje kunnen zwemmen. Terwijl Marcel wordt gekraakt en in bochten wordt gevouwen waarvan hij niet wist dat dat kon, liggen wij heerlijk in het bij het zwembad. Rond vieren verschijnt Marcel weer, het voelt goed al is het allemaal wel pijnlijk geweest. Hij heeft van de Wizard een attent sms'je gekregen dat er behoorlijke golven staan in de baai en dat zij de haven opzoeken. Marcel gaat even polshoogte nemen en ja hoor, alle boten zijn weg en er staan hele grote golven, hier kunnen we niet bij slapen. We besluiten naar de boot te gaan. Het is nog een hele toer om van de bijboot op de boot te komen. Echt een kwestie van timing. Gijs stapt zelfs aan de zijkant op, normaliter een veel te hoge/grote stap. Ook Bram staat echt te timen en komt keurig droog aan boord. Dan gaan we anker op en varen naar Portimao. Daar ligt de ankerbaai goed beschut en slapen we heerlijk.

Vandaag naar 't stadje geweest. Het viel een beetje tegen. Het is zaterdag en dan gaan de winkels veelal om 13.00 uur dicht. Ook weinig mensen op straat, beetje saaie boel dus. Eenmaal terug aan boord, een lekkere douche, broodje ei en genieten van het weer en het uitzicht. Morgen gaan we door naar Albufeira. Vanaf maandag staat er een boel wind voorspeld en dan willen we graag in een haven liggen. De ruggendokter heeft (nog) geen gelijk gekregen dat het met de rug met 2 dagen over moet zijn. Helaas, het drukt de stemming een beetje, we (en vooral Marcel) willen graag dat het nu over is en we hadden veel hoop. Maar goed, de temperatuur is geweldig , het water is hier bruinig (van de rivier) en we liggen heel rustig in de ankerbaai. We bekijken de pilots (boeken die informatie bevatten over stroming, havens en mogelijkheden) en bereiden ons alvast wat voor op een nieuwe uitdaging: 'Marokko'. 

Liefs en groetjes van ons.

Een momentje op de Moonrise

En daar lig je dan voor anker, zachtjes kabbelen de golfjes rond de boot. De zon zakt en kleurt de hemel roze/rood. Je zit op een lekker kussen en nipt wat van de Portugese 'Mateus' rosé met de laatste straaltjes nog op je gezicht. Met een half oor luister je naar je jongste zoon en humt wat op de juiste momenten. Je gedachten dwalen wat af naar familie en vrienden en hun verhalen en belevenissen. Dan moeiteloos door naar huis. De lieve mensen die daar nu fijn tijdelijk wonen en goed voor huis en haard zorgen. Dan even een momentje voor werk en collega's. Namen van sommige kinderen van vorig jaar poppen gelijk op, hoe zou het met ze gaan?. Terwijl van sommige anderen de namen wat weggezakt zijn en er slechts gezichten overblijven. Zo nu en dan waaien er flarden muziek van een restaurantje op de kant over. 'Wat zullen we eten vandaag, zal ik een boek pakken, de afwas nog even doen, de zoute handdoeken uitwassen'? Even zwaaien naar de oudste die zwemmend van de ene naar de andere boot gaat.' Ach, het zit zo heerlijk. Nog even genieten'. Rondom zwaaien en zwieren de andere boten aan hun anker soms wat dichterbij soms wat verder weg. Morgen gaan we vast weer verder. Naar weer een mooi plekje met een strandje of niet, een levendig stadje of juist zo'n dorpje dat helemaal in de vergetelheid is geraakt. Elke keer vertrekken en weer aankomen is zo bijzonder. Soms spijt het je om weg te gaan terwijl je na een uur, dag of zelfs dagen varen weer even opgewonden en nieuwsgierig een nieuwe bestemming binnen vaart. Zo kijkend, luisterend en genietend is er maar één conclusie: Dit leven is zó mooi!
X Paula


 

Sines - Lagos

We zijn in de Algarve en het is hier fantastisch, vakantieman!. 

We vertrokken 's ochtends vroeg uit Sines. Na uren zeilen/motoren/ motorzeilen kwamen we bij het meest zuidelijke puntje van Europa! Het was een heel bijzonder moment om zo langs Cabo de Vicente te varen. Zuidelijker dan dit punt, is er in Europa gewoon niet. Huib Jan van de Seaquest sprak nog wat memorabele woorden via de marifoon 'dat wij op dit moment, toch maar de enige ter wereld zijn die bij dit allerzuidelijkste puntje van Europa varen met onze eigen boten op eigen kracht'. En zo is het maar net. Wel een puist wind rond de kaap, wat ons een nieuw snelheidsrecord opleverde. Marcel genoot maar van mij mocht het best wat minder. Maar goed, eenmaal de kaap om, dacht ik, en dan valt de wind weg en gaan we rustig voor anker. Dat pakte even anders uit, het ankerbaaitje, wat overigens prachtig is ligt tussen twee kapen in en de wind floot er door heen. Dat werd dus een hobbelig nachtje. De volgende ochtend besloten we om redelijk op tijd anker op te gaan, school te doen onder het varen en na 2 uur pauze te houden bij Ponta de Piedade. Daar, zo werd ons verteld door Coos van de Seamotions, zijn prachtige grotten waar je met de bijboot door en langs kunt varen. Een prima plan, natuurlijk! Wij gaan op expeditie!

Na 2 uurtjes varen over een hele rustige zee zonder golven en met halve wind gingen we voor anker. De bijboot van dek, motor er aan en gaan! En werkelijk, wat fantastisch, het overtrof onze stoutste verwachtingen. Prachtige grotten, steenformaties, grotten onder water waar het licht doorheen schijnt en het water prachtig kleurt. We hebben zeker een uur rondgevaren en streken tenslotte neer op een zandstrandje. De hele omgeving was weer een plaatje om nooit te vergeten. Blauwe oceaan, stralende zon, schitterende rotsen, warm helder water. We zeiden nog: 'waarom nog naar de Carieb', laten we hier gewoon blijven J

Rond een uur vijf, een stukje dichter naar Lagos gevaren en daar het anker laten vallen. 's Avonds met z'n allen uit gegeten in een leuk restaurantje. Het was best heel gezellig zo met 12 man aan een lange tafel. Na het eten nog even uitbuiken in de kajuit en naar bed.
Vandaag een verlengde schooldag. Na de expeditie van gisteren, moest er nog even het e.e.a. ingehaald cq. afgemaakt worden. Tijdens school, anker op en naar de marina van Lagos. Eenmaal aangemeerd werken de jongens nog even door aan school, poetst Marcel de boot en ga ik op zoek naar een kapper. Hoera, weer overal dezelfde kleur haren op m'n hoofd! Na een uur of wat duiken Marcel en de jongens het zwembad, wat bij deze (dure) haven hoort, in en hang ik de was op en doe zelfs een handwasje extra. Daarna even lekker niets met een boek in de zon. Rond een uur of zeven gaan we de stad nog even in. Lagos is een stadje dat bruist. Op elke hoek staan verkopers met de meest prachtige voorwerpen. Vooral alles wat glimt, licht geeft of beweegt heeft een grote aantrekkingskracht op Bram en Gijs. Er zijn heel veel restaurantjes, winkeltjes, ijszaakjes, etc. We vinden eindelijk mouwloze hemdjes voor Bram en belanden tot slot bij een pizzeria voor het avondeten. Langs de replica van de boot van Vasco da Gama wandelen we weer richting de boot.
De temperatuur is hier is prima, zo rond de 28 graden en het water…. Is zelfs Paula-proof. En dat betekent dat het in elk geval boven de 22 graden moet zijn en dat is het dan ook 23.5 zag ik op de meter. Morgen gaan we nog even van de faciliteiten hier genieten en zal ik de mast in omdat er een lijn is losgegaan die weer vast moet. Dat hadden we al eerder geprobeerd maar in het hobbelige baaitje vlak om cabo Vicente, was het toch niet zo'n heel groot succes. Althans dat vond ik dan… hoog zwaaiend en wiebelend met windkracht 6 in het stoeltje aan de mast. Vandaar dat we nu rustig in de haven een tweede poging gaan wagen. Daarna gaan we in kleine stukjes steeds wat verder. De baaien en haventjes liggen hier dicht bij elkaar en dus kunnen we rustig kleine stukjes doen. Ook wel weer eens leuk. We houden jullie op de hoogte.







 

Cascais - Sines

6 september
We vertrekken uit de mooie baai van Cascais. Marcels rug zit helemaal op slot, balen. I.p.v. te tillen takelen we zelfs de buitenboordmotor aan de houder en besluiten eerst maar eens te motoren. De wind is ook nog zwak maar trekt dan aan en we kunnen op de genua verder varen. Marcel ligt bijna de hele reis binnen plat om zijn rug te ontzien. We hebben onderweg school en vermaken ons verder met uitkijken naar de lobsterpotjes. Na een uur of 10 varen komen we aan in Sines. Vanwege de rug besluiten we niet te ankeren maar in de haven te gaan liggen. Uiterst vriendelijk havenpersoneel vangt ons op en legt ons professioneel vast. Het ligt hier gezellig en van de grote petroleumindustrie aan de oceaankant is niets meer te zien. We worden uitgenodigd door de Seamotions om 's avonds hun 13 jarig huwelijksfeest bij te wonen. Leuk! De bijboot ligt nog niet in het water, maar we worden door de watertaxi (Tico, 11) opgehaald. Het wordt een gezellige avond met een lekker glas champagne en leuke verhalen. We rollen rond 24.00 uur ons bedje in. 's Ochtends doen we rustig aan. Na het ontbijt is het tijd voor school en Marcel gaat wandelen. Na ongeveer 4 uur is Marcel terug hij is op zoek geweest naar een ziekenhuis of dokter maar helaas. Bram en Gijs nemen net een koele duik. Het water is ongelooflijk helder en de vissen schieten onder ze door. 's Middags gaan we gevieren op pad om een dokter te vinden. Na enige tijd vinden we wel de kliniek maar de dienstdoende dokter is alleen gespecialiseerd in prostaatproblemen. Tja, die hebben we nou net niet nodig. Maar het wandelen heeft wel goed gedaan en we vatten moed dat het nu toch echt de goede kant op gaat. We komen langs Casa de Vasco da Gama, helaas is het fort net dicht gegaan maar het standbeeld van Vasco da Gama staat fier over zee uit te kijken. Bram en Gijs gaan met hem op de foto en morgen gaan we kijken of we het museum kunnen bezoeken. We gaan nog even naar het prachtige zandstrandje en daar oedelen we nog heerlijk in en rond het water. Wanneer iedereen enigszins zandvrij is lopen we het stadje weer in op zoek naar een eenvoudig tentje om te eten. We vinden een soort pizzahut anex hamburgertent en eten lekker en redelijk gezond vanwege de grote bak sla erbij J.
8 september
Al liggen we heerlijk in een haven, de lijnen waarmee de boot vast zit, kraken enorm. Gijs krijgt er zelfs nare dromen van en wij worden er soms wakker van. Toch worden we uitgerust wakker en na een lekker ontbijtje gaan we het stadje in. We wandelen weer een enorm eind, nu naar de Lidl. Met ons uittreksteekkarretje volgeladen gaan we via de kortste route terug. We zwemmen wat en worden dan uitgenodigd voor een bbq. op het strand. Dat is natuurlijk hartstikke leuk, maar echt veel vlees hebben we niet in huis, daarom trekt Marcel de wandelschoenen weer aan en gaat nog een keertje boodschappen doen. Ook in de hoop zijn rugspieren weer wat losser te lopen. Rond 17.30 worden we opgehaald door watertaxi Huib Jan en hebben we een gezellige, zonnige bbq.

   

 Na afloop gaan we douchen in het prachtige toiletgebouw van deze haven en na een mooi voorleesverhaal liggen Bram en Gijs al gauw te slapen en werken wij de site even bij. Morgen gaan we er op tijd uit om door te varen richting Lagos. Voor we daar aan komen zullen we eerst nog een nachtje overbruggen voor anker en overmorgen dus.. De Algarve!

 

Cascais

28 augustus
We staan redelijk bijtijds op, het is mooi weer en we besluiten in elk geval te gaan. We weten alleen nog niet waarheen. We hebben de pilot wel bestudeerd en hebben de keuze uit meerdere mogelijkheden. Eerst maar eens gewoon op weg. De stemming zit er goed in, de zeeziekte pillen werken prima en we kunnen zeilen. Na een uurtje of wat kan zelfs de spinaker op! We besluiten een nachtje door te varen tot aan Cascais. Bram en Gijs doen onder het varen school en onderweg hebben we regelmatig contact met de andere boten die ook doorvaren. De nacht is helder en de wind is op, dus op de motor. Weinig scheepvaart en 'hoera!' geen lobsterpotjes. In de wacht van Marcel strijkt er een kleine verstekeling neer op de radarpaal. Een klein uitgeput vogeltje besluit een poosje mee te varen. Na een paar uur probeert hij voorzichtig te vliegen. Na 3 oefenrondjes, waarbij hij telkens terugkeert op de rader, is het de vierde keer in orde. Hij vliegt nog een keer over de boot en vliegt dan weg.

's Ochtends mag ik tot 10.00 uur slapen, yeah! Daarna school, fruit eten, liedjes zingen, dropjes snoepen, grapjes maken en goede wind dus we kunnen zeilen. Net als we er voor ons gevoel wel mogen zijn, komen er dolfijnen op bezoek. Hele grote van zeker 2,5 meter. Echte Dolfinariumdolfijnen, tuimelaars. Ze blijven heel lang bij de boot, ze duiken, buitelen en maken grote sprongen. Het is een echte show en we genieten. Bram en Gijs liggen plat op het voordek met hun armen in het water om de dolfijnen aan te kunnen raken. We horen de hele tijd: 'Bijna, ja ik voelde hem, nee toch niet'. We kunnen er geen genoeg van krijgen, we proberen ze te fotograferen en Marcel filmt ze nog. We proberen het filmpje op de site te krijgen. Dan zwemmen ze weg en gaan wij bijna de kaap ronden. De wind giert er om heen en het waait zeker 25/30 knopen.

We hebben nog vol tuig staan en we speren richting de haven. We belanden midden in een wedstrijd en proberen zo min mogelijk in de weg te varen. En dan rond 18.00 uur laten we het anker in de prachtige baai van Cascais vallen. We zijn er.

Om half zeven komt de havenpolitie langs, we kunnen niet blijven liggen, er wordt vannacht vuurwerk afgestoken en dan ligt het hier gevaarlijk. We bedanken ze voor deze attente verwelkoming, vuurwerk dat had echt niet gehoeven hoor, en gaan een eindje verderop liggen. Het vuurwerk 's avonds is leuk maar niet spectaculair. De volgende ochtend verkassen we weer naar de baai. Het stadje is erg leuk, doet al heel buitenlands aan. Er liggen prachtige klinkerpatronen op de grond, er zijn vele palmbomen en qua architectuur is het ook de moeite waard. Met Marcels rug is het nog steeds pet helaas, maar wandelen gaat wel, dus wandelen we veel en dat is erg leuk. Bram en Gijs hebben elke dag natte gym als laatste schoolvak en vandaag doen de juf en hulpmeester gezellig mee. Het is hartstikke warm, zeker 35 graden en de watertemperatuur is 20 graden. We zwemmen een beetje van boot naar boot en krijgen zelfs 'een tussen het zwemmen door' kopje koffie. Heerlijk. De volgende dag is het shoptijd, want Marcel is morgen jarig. We struinen alle leuke winkeltjes af en het lukt om wat leuks te kopen. We kopen ook een Portugese telefoonkaart om te kunnen internetten aan boord. Het is niet zo vanzelfsprekend om internet te hebben, en zoals misschien gemerkt dan is het ook lastig om de website bij te houden. Met deze kaart beloven we beterschap.

1 september

Er is er een jarig, hoera, hoera! Marcel is 40 jaar en krijgt na een prachtig lied een mooi telefoonhoesjes, een Portugese pen die licht geeft en een heuptasje waar de belangrijke papieren en geld in mee genomen kunnen worden. We nodigen de 'buren' uit voor een borrel en gaan na school de stad in. We bezichtigen een mooi park met museum. Het museum is een oud huis van een belangrijke Portugese familie en nog helemaal in tact. Schitterende kamers met een oud orgel, pianola, zilverwerk en zo meer. Ook zijn er allerlei voorwerpen die opgegraven zijn. Leuk, de stenen vuistbijlen, speerpunten en zo meer sluiten naadloos aan bij Gijs z'n geschiedenisles. Na het museum verkennen we het park, helemaal op de top is een leuk restaurantje met hele grote, diepe, zachte lounchestoelen en banken.

Met een heerlijk koud biertje, frisje vieren we alvast de verjaardag een beetje voor. Rond vijf uur zijn we terug en komt de visite. Marcel wordt vreselijk verwend met een hele lange zelfgemaakte slinger van Maren (5), en een boek van de Seaquest, een massageroller van de Wizard en nog een massage-apparaat (we weten nog niet zo goed hoe die moet) en…. een draadloze deurbel van de Seamotions. We liggen in een deuk, die deurbel maken we aan de beugel op het achterdek. We denken er over om een plaatje er onder te maken met; 1 x bellen Marcel, 2 x bellen Paula, etc. Het wordt een gezellige middag en 's avonds eten we een heerlijk verjaardagsmaal bij het

Thaise restaurant in 't stadje.