Ayamonte - Rabat

Operatie zonnetent is in de slotfase beland. Marcel meet, knipt en spelt onder toeziend oog van Annelies de laatste stukjes, dan hangen we 'm nog even op voor de laatste check. Vervolgens wordt de tent genaaid en
opgehangen. Het is een plaatje... en een schaduw dat we hebben! Helemaal geweldig. We zijn reuze trots.            Dan is het tijd voor de laatste klusjes. We kopen nog wat (alcoholische) dranken, tanken water, zetten alles zeevast en rond 16.30 uur Spaanse tijd gooien we los. Eerst nog even naar de overkant om diesel te tanken en dan varen we om 16.00 uur Portugese tijd weg. Handig hoor, het tijdverschil, zo gaan we toch nog mooi op tijd weg. We hebben namelijk een 'tijdprobleem' met varen naar Rabat. We willen per sé  met daglicht uitvaren omdat er bij Ayamonte ontzettend veel lobsterpotjes liggen en die kun je in het donker niet zien. In Rabat willen we ook in daglicht aankomen én bij hoogwater, omdat er een zandbank ligt, waar we

anders niet overheen kunnen. De hele tocht is 195 Mijl (350 km), we varen gemiddeld 5 knopen per uur dus doen we er ongeveer 40 uur over. Het is hoogwater in Rabat vanaf 15.00 uur 's middags. Het lijkt wel een
'verhaaltjessom' uit het rekenboek van Bram. Afijn, welke tijden we ook nemen we moeten óf in het donker weg óf we komen in het donker aan, of tijdens laag water. De enige oplossing is dus sneller of langzamer varen. Sneller varen gaat gewoon niet maar langzamer wel. Daarom wordt dit de tocht der tochten. 'Go as slow as you can go'. Bij het uitvaren van de rivier de oceaan op, hebben we stroom mee en wind tegen in combinatie met enorme ondiepten. Er staat een hele nare, knokkelige zee en Bram en Gijs kijken elkaar aan zo van 'blijft dit de hele tocht zo'? Gelukkig is het na 30 minuutjes over en kunnen we aan de wind zeilen. Er staat best veel wind en we reven de zeilen zodat we comfortabel kunnen zeilen. Dan ziet Marcel opeens een vin boven het water uitsteken. Een HAAI en hij zwemt vlak langs de boot. We zien 'm alle vier. Heel bijzonder en we gaan maar even niet zwemmen :) bovendien gaan we veel te hard wel 6 tot 7 knopen. Wanneer de wind wat afneemt gaan we nog steeds te hard. We rollen de genua weg en varen alleen op het grootzeil. Da's beter! De zee is vlakker geworden, we eten macaroni en en zo varen we de nacht in. Bram en Gijs en Marcel gaan naar bed en ik hou de eerste wacht. Bram kan niet slapen en kruipt gezellig in de kuip erbij. We zeilen, kletsen, kijken rond en genieten.
Wat is dit heerlijk, het verplicht langzaam varen geeft een hele andere dimensie aan een oversteek. De nacht is helder, de maan zorgt voor sfeerverlichting en met een kopje soep, een chocolaatje en goed gezelschap is het fantastisch. We draaien de wachten prima, al slapen we beiden niet zo goed. Er is weinig vrachtverkeer en voor we 't weten is het alweer ochtend. De hele dag is het rustig weer, we varen rond de 3, 4 knopen, de jongens kunnen gewoon aan school werken, Marcel gooit een lijntje uit en zo varen we ontzettend op ons gemakje heerlijk verder. En dan... onder het zingen van 'My pillow is over the oceaan, oh bring back my pillow to me' zie ik dat de vislijn strak staat. En ja, we vangen een prachtige, best grote, tonijn. Met het knock-out slaan valt de vis bijna weer in zee, gelukkig zit het haakje nog in zijn bek en hebben we 'm nog. Marcel maakt 'm schoon, we maken een lekker drapje van knoflook, zout, peper en olijfolie en rond zessen zitten we heerlijk aan superverse tonijn met rijst en vruchtjes. Hmmm!

 Ook al zo bijzonder.Onder het eten ziet Marcel (hij zit wel goed op te letten) een walvis! Helaas of gelukkig, 't is maar net hoe je het bekijkt, zwemt hij van ons weg, wel zien we hem nog een keer een hele grote fontein de lucht in spuiten. Wat een tocht! Langzaam zeilen we verder en verder. We vinden aan dek een vliegvisje. Het beestje heeft een heel eind door de lucht gevolgen voor hij bij ons aan dek landde. En zo varen we al gauw de nacht weer in. Rond kwart voor tien 's ochtends word ik wakker van vreemde stemmen. Bram springt de kajuit binnen en als hij ziet dat ik één oog open heb, vraagt hij: 'Mam, waar liggen je sigaretten'?
Slaperig wijs ik en kijk 'm verbaasd aan:' Waar heb je die voor nodig dan'? 'Vissers!'. Hij kan ze niet vinden, dan komt Marcel binnen en pakt de sigaretten en verdwijnt er mee naar buiten. Ik besluit dat ik nu te
nieuwsgierig ben om verder te slapen en ga uit bed. Wanneer ik de kuip in kijk, zie ik Marcel met een knots van een dorade in z'n handen staan. Wat blijkt, we zijn nu in de buurt van Marokko en vriendelijke vissers waren recht op ons af gevaren. Marcel had de motor uitgezet en de vissers pakten de boot even vast en vroegen om whisky. Helaas dat hebben we niet aan boord. Sigaretten dan? Ja, die hebben we wel. En terwijl Marcel dus op zoek ging naar de sigaretten, kreeg Bram ondertussen een joekel van een vis in handen
gedrukt. Daarna maakten de vissers zich los en met grote glimlachen en veel zwaaigebaren voeren ze verder. Wat een ontvangst, heel gaaf. Een dorade van zeker 70 cm (in Holland hartstikke duur) en dat voor 3 sigaretten. Een beetje bezwaard voelden we ons wel, als we hadden geweten dat we zo'n grote vis zouden krijgen, hadden ze een pakje (of 2) gekregen.

Maar goed, al na een uurtje of 2 zien we in de verte de kust van Marokko voor ons op doemen. Het is een beetje heiig en het duurt lang voor we echt wat kunnen zien.
Wanneer we ongeveer 1 mijl voor de ingang van de haven zijn, roepen we via Ch. 10 de haven op. Keurig in het Engels vertellen ze dat ze een bootje zullen sturen om ons op te halen. De Wizard, die de hele tocht op de motor heeft gevaren, heeft ons ingehaald en samen varen we keurig achter het bootje aan. Langs de kant liggen vissersbootjes en weer anderen varen richting zee. Iedereen zwaait, lacht en roept bonjour! Het is werkelijk geweldig, zo zijn we nog nooit een haven binnen gevaren.
We worden naar een ponton in de rivier gedirigeerd en meren af naast de Wizard. Op de steiger staan al een stuk of 5 mannen in uniform te wachten. 2 gaan aan boord van de Wizard en 2 bij ons aan boord. Eerst worden we welkom in Marokko geheten en dan worden er steekproefgewijs kastjes en laatjes opgetrokken. Ze bekijken de wasmand, de la met cup a soupjes, en als ik de keuken ga staan om mee te kijken, willen ze ogenblikkelijk ook daar de laatjes openen. Prima natuurlijk. Dan gaat Marcel mee met de 'politie' en komen de volgende 2 binnen. Ook zij vinden de 'cup a soup', vieze was en onze kledingkast. Na ongeveer een uur heeft Marcel het hele traject 'politie, douane, havenkantoor' gehad en kunnen we de haven in. Weer vaart het bootje voor ons uit en wijst de box aan. We zijn in een ander werelddeel 'Afrika' Marokko!! We zijn onwijs trots en als ik het tegen Bram en Gijs zeg, heb ik zowaar een brok in m'n keel. Wíj zijn op eigen kiel hier heen gevaren! Wat enorm gaaf. We nodigen de Wizard uit voor een verdiend glas (kinder)champagne. Ook al zijn we moe en een beetje teut we besluiten om toch nog een visfeestje te houden. Hans heeft 3 grote tonijnen gevangen en samen met onze dorade is dat meer dan genoeg. We verdelen de taken en eten bij de Wizard een fantastisch vismaaltje met mais, salade en stokbrood. Redelijk vroeg (het is hier 2 uur vroeger) gaan de lichtjes letterlijk en figuurlijk uit.