Hallo allemaal,
Hoera! We hebben weer internet. Wat geweldig zeg, al die berichten en mailtjes. Het is heerlijk om te lezen en wat fijn dat jullie allemaal zo betrokken zijn. Na een fantastische week in de baai van Santa Maria op Sal met opa en oma zijn we nu aan in Mindelo op het eiland Sao Vicente. Maar eerst even bijpraten over de afgelopen week. Het was zonder meer heel erg leuk. Samen met de Seamotions, Galilea en opa en oma zijn we het eiland gaan bezichtigen. Op zich is het eiland Sal niet zo interessant qua cultuur en architectuur, maar de twee bezienswaardigheden die er zijn hebben we bekeken. Te weten: het blauwe oog (blue hole) en de oude zoutwinning in een krater. Het blauwe oog is een natuurlijke opening waar de zee van onder af in stroomt en wanneer de zon op het hoogste punt staat en precies in het gat schijnt kleurt het water prachtige blauwe. Ook is er een indrukwekkende inham met rotsen waar de zee in- en uitstroomt. In de folders en ook volgens onze gids is deze inham bij uitstek geschikt om te duiken of snorkelen dat wil zeggen als de zee rustig is. En dat was het bij ons absoluut niet. Indrukwekkende golven sloegen te pletter tegen de rotsen en de gids was doodsbenauwd dat de kinderen te dicht bij de rand zouden komen. Gigantische watermassa’s spatten hoog op om met donderend geraas omlaag te komen. Heel spectaculair. Het blauwe oog was niets meer dan een gat in de grond, de zee was namelijk zo hobbelig dat het hele effect verloren ging. Vervolgens gingen wij luid zingend in het busje, via de stoffige zandweg naar de krater. Van de zoutwinning zelf hebben we niet zoveel mee gekregen het ging meer om het drijven op het enorme zoute water. Wat een rare gewaarwording was het, om zo te drijven op een laagje water. Ook de kinderen genoten en waren compleet wit uitgeslagen toen we na een lange drijfpartij op weg naar de douches gingen. Het was Vet - Cool! Volgens Bram en Gijs.
1 december gaan Marcel en opa gaan samen uitklaren en de scheepspapieren halen in Porto da Palmeira en treffen daar… nieuwe bekenden. De Echo (Belgie) en de Abel T. (Nederland) die we al ontmoet hadden bij de vertrekkersbijeenkomst in Nederland. Wat een leuk weerzien, we proberen de hele reis al om elkaar ergens te treffen maar tot nu toe is dat niet gelukt. De Abel T en Echo zullen ’s middags ook naar de baai komen en we spreken af om de volgende dag lekker bij te kletsen op het strand. ’s Avonds eten wij met opa en oma het laatste avondmaal in het restaurantje met uitzicht over de baai en de boot. En dan is het heel jammer maar is de vakantie van opa en oma om en moeten we afscheid nemen. Wij stuiteren over een hobbelige oceaan bootwaarts en opa en oma vliegen terug naar een koud, wit Nederland. De deining op de oceaan neemt toe en we liggen goed op de wind maar dwars op de golven. We slingeren en stuiteren de hele nacht en doen geen oog dicht. De volgende ochtend nemen de golven eerder toe dan af en we twijfelen. Blijven we in deze baai of varen we maar verder. Dan krabt een catamaran met z’n anker en kruipt verder en verder naar achter. Zover dat hij bijna de Abel T. raakt. Wanneer de eigenaar wakker gefloten, geschreeuwd en geklopt is, haalt hij wel z’n anker op maar start z’n motor niet. Gevolg… fikse schade voor de cat en gelukkig geen schade voor de Abel T. Het is en blijft hobbelig en rommelig en iedereen is de golven zat. Dus niks lekker bijkletsen op het strand, we gaan anker op en door naar Mindelo. Zodra we varen ligt de boot rustig, héhé, eindelijk kans om koffie te zetten. We varen in een keurige 22 uur met een gemiddelde 15 knopen wind naar het eiland Sao Vicente. De nacht is warm en aardedonker om ons heen fosforesceert het water en zien we de toplichtjes van de vier Nederlandse boten. Leuk hoor om zo met elkaar te varen. We snoepen kruidnootjes, zingen Sinterklaasliedjes in korte broek en hemdje, raar en leuk tegelijk. Na een prima tocht leggen we om 09.00 uur aan in Mindelo. ’T Ligt hier heerlijk rustig J
Geen opmerkingen:
Een reactie posten