Kaap Verder eh... Kaap Verden

Na een prachtige week zeilen en motorzeilen zijn we nu echt aan in Porto Da Palmeira. De Seamotions is al een dag eerder aangekomen en verwelkomen ons. Leuk! Op het eerste gezicht ziet het eiland Sal er wat droog en dor uit. 5 heuveltoppen steken her en der de kop op en verder is het vooral geel/groenig. We ruimen de boot wat op, proberen wat bij te slapen en te begrijpen dat we er echt zijn. De Kaap Verden, wat een mijlpaal! 's Middags gaan we met de bijboot naar de kant. We knopen de bijboot vast aan de rotsen en klauteren omhoog. Op de kade wordt vers gevangen vis op de stenen schoongemaakt door de lokale bevolking. Opzwepende ritmische klanken zweven ons tegemoet vanuit een restaurantje. De temperatuur is ongeveer 28 graden. Met al ons vuilnis en de paspoorten onder de arm wandelen we de 'hoofdstraat' in. Onder een eenzame boom zitten twee mensen. De man staat op, stelt zich in keurig Engels voor als Patrick en wijst ons de weg naar de vuilcontainer. Wanneer we terug komen wacht hij ons al weer op en vraagt of we even in zijn souvenierwinkeltje willen komen kijken. Tuurlijk willen we dat. Hij heeft cd's, waaronder 1 van zichzelf, veel instrumenten, sieraden van kokosnoot, haaientanden, vissenruggengraat en zo meer. In de winkel is ook Jennifer, ze eet net en vertelt ogenblikkelijk wat ze eet, waar het van gemaakt is en hoe het heet (katjoepo?). De kinderen omarmen onze benen en kijken ons met grote zwarte ogen belangstellend aan. Wanneer we uitgekeken zijn, biedt Patrick aan om het lokale spelletje (houten knikkers in een keurig houten doosje) de volgende keer uit te leggen want dat willen we misschien wel kopen? Dan kuiert hij op z'n gemakje mee om het politiebureau aan te wijzen, het winkeltje met levensmiddelen, het watertappunt en de capitaneria. We willen wel een fles drinkwater kopen maar hebben nog geen lokaal geld. 'Geen probleem' Patrick schiet het even voor en straks kunnen we het 'm terug betalen. Onze eerste indruk van de Kaap Verden is dan ook top! Wat een vriendelijke mensen en wat een heerlijke sfeer. Een muurtekening laat een man met ezel zien, de ezel zegt: 'no stress!' En inderdaad dat straalt dit hele dorpje uit. Uiteindelijk hebben we in twee dagen een stempel in ons paspoort, zijn we ingeklaard, liggen onze papieren bij de capitaneria, hebben we heerlijke verse broodjes en twee cannen water. We zijn geaclimatiseerd!'s Avonds eten we met z'n achten bij een Italiaan, voor pizza's is de keuken te klein maar hij kan wel lasagna en spaghetti maken. Het wordt een gezellige avond, de jongens voetballen met de plaatselijke jeugd en zijn erg in trek. Een stukje bij ons vandaag wordt muziek gedraaid en met z'n alles dansen de kinderen in het rond. 'Wel moeilijk, hoor mam' verzucht Bram als we weer aan boord zijn. 'Vooral, die ingewikkelde Afrikaanse snelle bewegingen'. Maar leuk was het wel!
De volgende middag gaan Coos en Marcel op telefoonkaartjacht, de motor krijgt een kleine beurt en dan gaan we anker op en motoren naar de volgende baai. Baia de Santa Maria. De wind is wat gedraaid en er staat aardig swell. Het ziet er hier compleet anders uit. Een prachtig wit strand, hotels en hotels in aanbouw en mensen op het strand. Er liggen ongeveer 10 boten voor anker, waaronder 'de Oosterschelde' uit Rotterdam. Een indrukwekkende driemaster die we al eerder in La Palma zagen liggen. We blijven aan boord, zwemmen in het enorm heldere warme water en gaan redelijk op tijd naar bed. Morgen (25 november) komen opa en oma aan! Hoera, we hebben er reuze zin in.